Ηλεκτρικοί Λαμπτήρες

Τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα ήταν μερικά από τα πιο θανατηφόρα χρόνια στην καταγεγραμμένη ιστορία της εξόρυξης στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς οι απαιτήσεις μιας εκβιομηχανιζόμενης κοινωνίας δημιούργησαν αυξημένες απαιτήσεις για άνθρακα. Το 1909 καταγράφηκαν 20 καταστροφές ανθρακωρυχείων, ο μεγαλύτερος αριθμός που έχει καταγραφεί. Το 1910, καταγράφηκαν 25 καταστροφές ορυχείων (μετάλλων/μη μετάλλων και άνθρακα). Το ανθρακωρυχείο Monongah στη Δυτική Βιρτζίνια ήταν ο τόπος της μεγαλύτερης καταστροφής ανθρακωρυχείου στην ιστορία των ΗΠΑ το 1907, με 362 θανάτους. Αυτή η καταστροφή ώθησε το Κογκρέσο να δημιουργήσει το Γραφείο Ορυχείων των ΗΠΑ ως μια προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών εργασίας σε όλη τη χώρα.

Ήταν αυτές οι αυξανόμενες καταστροφές που ώθησαν τον μηχανικό ορυχείων John T. Ryan Sr. και τον George H. Deike να ιδρύσουν την Mine Safety Appliances Company (MSA) το 1914. Επέλεξαν τον Thomas Edison για να τους βοηθήσει να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο και ασφαλές ηλεκτρικό φως κεφαλής. Το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν διαθέσιμο στα σπίτια για χρόνια, αλλά η εφαρμογή του ηλεκτρικού φωτισμού στα ορυχεία ήταν μια πιο δύσκολη πρόταση λόγω του εκτεταμένου κόστους καλωδίωσης.

Η λύση σε αυτό το πρόβλημα ήταν μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία που σχεδιάστηκε από τον Edison. Το Edison Cap Lamp αποτελούνταν από μια μπαταρία που περιβαλλόταν σε μια αυτο-ασφαλιζόμενη χαλύβδινη θήκη που φοριόταν στη ζώνη του ανθρακωρύχου. Ένα εύκαμπτο καλώδιο ταξίδευε στο φως κεφαλής και η είσοδός του στην μπαταρία προστατεύονταν από ένα εύκαμπτο χαλύβδινο κάλυμμα. Η μπαταρία μπορούσε να τροφοδοτήσει μια λάμπα έξι κεριών για 12 ώρες και επαναφορτιζόταν στο τέλος της βάρδιας του ανθρακωρύχου. Τα μέτρα ασφαλείας στη λάμπα περιελάμβαναν μια άμεση αποσύνδεση των ηλεκτρικών επαφών εάν η λάμπα έσπαζε, η οποία ψύχρανε το νήμα βολφραμίου σε τέτοιο βαθμό που δεν θα αναφλεγόταν κανένα εύφλεκτο αέριο στον αέρα.

                         Ο Edison με τη λάμπα του (Φωτογραφία: Εθνικός Ιστορικός Χώρος Edison)

Η MSA Company κατασκεύασε αργότερα κράνη βελτιστοποιημένα για το Edison Cap Lamp, με μια βάση στο μπροστινό μέρος για τη λάμπα και έναν οδηγό στο πίσω μέρος για το καλώδιο, επιτρέποντας στον ανθρακωρύχο να κινείται ελεύθερα χωρίς καμία επιβάρυνση από το καλώδιο που έτρεχε από την μπαταρία στη λάμπα. Τα κράνη εξόρυξης Bullard “Hard Boiled” περιελάμβαναν επίσης μια δερμάτινη βάση που μπορούσε να φιλοξενήσει είτε μια λάμπα καρβιδίου είτε μια ηλεκτρική λάμπα, με έναν οδηγό καλωδίου στο πίσω μέρος του καπέλου. Ένα παράδειγμα αυτού του φωτός κεφαλής μπορεί να δει στα αριστερά. Πριν από τους κανονισμούς ασφαλείας που απαιτούσαν κράνη, οι ανθρακωρύχοι φορούσαν ηλεκτρικές λάμπες τόσο στα καμβά καπέλα τους όσο και στα σκληρά κράνη.